Stadstuin en Stadsdichter

Twee onderwerpen die, behalve de eerste lettergreep, ogenschijnlijk niets met elkaar te maken hebben. Ik zie toch een relatie.

Allereerst de Stadstuin

Volgens mij hoort –hoe het ook afloopt- de Stadstuin van Theo en Gerri Gerrits tot het Graafs Cultureel Erfgoed en verdient zij daarom een plaats in de Graafse Canon.

Na de eerste commotie is het wat stil geworden rond de stadstuin. Op 25 november was de tijd verstreken dat Theo zijn winkel en tuin had moeten opruimen om zo aan de wens van de gemeente te voldoen en zo bestuursdwang te voorkomen. Inmiddels was wel een brief naar de gemeente gestuurd waarin werd aangetoond dat in ieder geval de winkel wel door de gemeente was goedgekeurd en de tuin geaccepteerd. Als er dan problemen waren konden die toch worden opgelost in het kader van het nieuwe bestemmingsplan dat voor de binnenstad moet worden opgesteld. Op die 25^e november constateerde een vertegenwoordiger van de gemeente dat de zaak niet in orde was. Hij wees er nog eens op dat de gemeente dit zou kunnen doen op kosten van de woongalerie. De verzekering van Theo en Gerri had inmiddels bij de gemeente geïnformeerd en op 29 november een antwoord gekregen. Dat antwoord kwam op maandag 6 december bij Theo en Gerri terecht. De inhoud was zo verrassend dat zij dit zo snel mogelijk bij de raad bekend wilde maken. De gemeenteraad had immers al te kennen gegeven dat de woongalerie met stadstuin in de binnenstad thuishoort en het college de kwestie naar genoegen moest oplossen. Op hun verzoek heb ik daarom op dinsdag 7 december in de voorbereidende vergadering gebruik gemaakt van het spreekrecht. Op de agenda van die vergadering stonden ook 2 ingekomen brieven over de stadstuin. Ik heb daar de gemeenteraad, het college, de aanwezige ondersteunende ambtenaren en het publiek meegedeeld dat het college aan de verzekering van Theo en Gerri in een brief had meegedeeld dat eerst het bestemmingsplan zou worden herzien (en dat gebeurt blijkbaar al vlug) en dat pas daarna de vraag of er moet worden gehandhaafd aan de orde komt. Gezien de opstelling van de raad is het te verwachten dat woongalerie en stadstuin, al of niet met aanpassingen, in dat bestemmingsplan een plaats krijgen. Dit was precies wat ook in het antwoord aan de gemeente was voorgesteld. Ook wethouder Adams (portefeuillehouder handhaving) beaamde dat er van handhaving nog geen sprake was. Resteert de vraag waarom, als men al zo nodig opeens wat moest laten horen, niet aan de familie Gerrits was meegedeeld dat hun zaak in strijd was met het bestemmingsplan en dat bij de herziening daarvan een beslissing zou worden genomen. De brief die men nu kreeg was gewoon de aanloop naar een handhavingtraject. Waarom is de wethouder handhaving degene die namens het college optreedt en niet de wethouder ruimtelijke ordening die toch in het kader van het bestemmingsplan verantwoordelijk is voor de aanpak?

Het allerlaatste nieuws is dat een verwonderde vertegenwoordiger van de verzekering Theo meedeelde dat een dezer dagen de gemeente bij hem had geïnformeerd of de brief van de gemeente wel was aangekomen. Hoe had ik uit die brief kunnen citeren in het bijzijn van de hele top van de gemeente als die brief niet bij de verzekering was gearriveerd. Vandaar de verwondring bij de verzekering. Kennelijk zijn de informatiekanalen in het stadhuis niet zo open dat het bewijs van ontvangst van de op zich vreugdevolle brief van de gemeente op de juiste plek terecht is gekomen.

En dat brengt me bij het volgende onderwerp

Is een stadsdichter de functionaris de Grave nodig heeft?

Vorig jaar heeft de raad van Grave besloten dat er een stadsdichter moet komen. Daar is echter niets van gekomen. De Gelderlander heeft, om welke reden dan ook, de taak om het raadsbesluit uit te voeren overgenomen en is een sollicitatieprocedure gestart. Op zich is het al uniek dat een krant een raadsbesluit gaat uitvoeren. Maar dat een krant juist gaat zoeken naar een stadsdichter vind ik merkwaardig. Het is volledig in strijd met het wezen van de krant en andere media om naar een stadsdichter te gaan zoeken. Als de Gelderlander voor Grave een stadsopener zou proberen te vinden zou ik het begrijpen. Het is toch de taak van een krant -dat vinden ze in ieder geval zelf- om zaken open te krijgen en niet dicht.

Hoe leuk een onafhankelijke stadsdichter kan zijn geloof ik toch dat Grave meer behoefte heeft aan een functionaris die er voor zorgt dat stukken die niet geheim hoeven te blijven ook werkelijk terecht komen bij mensen die ze nodig hebben of er gewoon uit belangstelling kennis van willen nemen. Uit het stuk over de stadstuin hierboven blijkt dat deze functionaris ook voor de interne communicatie van betekenis kan zijn. Zou de Gelderlander hier ook voor kunnen zorgen?