Parallellen

Dat de scheepswerf in het besluit van de raad van 13 april geen basis ziet om door te gaan heeft bij velen verbazing gewekt. Bij mij niet. Zie daarvoor mijn commentaar op dat besluit. Van te voren had ik mijn mening ook al aan de raadsleden gestuurd en later bleek mij dat ook vanuit de scheepswerf al een reactie in die zin op het voorstel was gegeven. Ook in de lijn daarvan probeert de bewindvoerder nog de zaak te redden. Ook hij vindt dus dat het besluit van de raad nog wel kan worden verbeterd.

In diezelfde week hebben zich nog enkele voorvallen voorgedaan met aspecten die vergelijkbaar zijn met de besluitvorming over de scheepswerf.

·         Het is duidelijk dat het college zijn voorstel aan de raad niet heeft afgestemd met de werf alvorens het aan de raad voor te leggen. En toch was voor zowel gemeente als werf de bedoeling van het besluit om twee schepen van 135 m te kunnen bouwen om de werf ter plaatse in leven te houden tot een aanpak op lange termijn was geformuleerd die ook kon worden uitgevoerd. Zo was ook de strekking van de motie van 20 december 2010.

·         Het voorstel van het college over de wijze waarop zal worden omgegaan werd door de raad van de agenda afgevoerd. In het voorstel stond dat de wijk- en dorpsraden zouden instemmen met het convenant. En toch lag er een bericht van 3 wijkraden dat zij het convenant niet zouden ondertekenen. Hoe kan dat nou? Twee partijen onderhandelen over een overeenkomst en één van de partijen zegt: ”we zijn het eens” en de ander ontkent dat. Ook hier bleek dat er geen bestuurlijk afsluitend overleg is geweest tussen college en wijk- en dorpsraden. De voorzitter van de wijkraad binnenstad had de wethouder nog nooit gesproken. Inmiddels is dat bij het bezoek van het college waarschijnlijk wel gebeurd.

·         Ook de bespreking van het rapport van de rekenkamer over het Wisseveld werd afgevoerd vanwege gebrek aan voorbereidingstijd. Daarbij kwam naar voren dat er nog steeds geen overeenstemming is over de beëindigingovereenkomst met GBB. Toen de raad op 20 december het besluit nam beweerde de wethouder dat er inhoudelijk overeenstemming was en dat er alleen nog wat punten en komma’s moesten worden gezet. Dat 4 maanden later die “punten en komma’s” er nog steeds niet staan wijst er toch op dat het college niet goed op de hoogte was van de stand van zaken toen de overeenkomst aan de raad werd voorgelegd.

Een besluit, het woord zegt het al, wordt genomen aan het eind van een proces en niet ergens midden in. Een besluit maakt een eind aan de discussie en lokt die niet uit. Dat “einde maken aan de discussie” kan op 2 manieren. Als partijen het eens zijn, maar dan ook volledig, is het eenvoudig. Als partijen het in het geheel of gedeeltelijk niet eens zijn legt het college de zaak met wederzijdse standpunten aan de raad voor en die hakt dan de knopen door. Het fijne van commissievergaderingen is dan dat betrokkenen hun standpunt in die vergadering kunnen toelichten. Na het besluit resteert dan de eventuele bezwarenprocedure. Deze wijze van besturen berust niet op wettelijke voorschriften, maar zorgt er wel voor dat de kloof tussen bestuur en bestuurden zo klein mogelijk is. Het college van Grave stelt zich vaak op het standpunt dat overleg dat niet wettelijk is voorgeschreven ook niet nodig of zelfs niet zinvol is. Dan krijg je een gemeentebestuur dat een hindernis is die moet worden genomen en niet een vertegenwoordiging van ons zelf die regelt en coördineert. De ervaring leert inmiddels ook dat deze wijze van besluiten niet effectief en efficiënt is. Besluiten blijken achteraf helemaal geen besluiten te zijn.

Vergelijkbaar met het bovenstaande is ook het bericht dat het bezoekersmanagement is opgeheven, mede omdat de gemeente zich heeft teruggetrokken uit deze stichting die tot doel had het bezoek aan Grave te bevorderen.

De stichting is opgericht als een samenwerkingsverband van organisaties die bij toerisme en recreatie een rol spelen. De gemeente is er één van. Alle partijen dragen dan ook bij in de kosten. Het argument voor het gemeentebestuur van Grave om zich terug te trekken was dat de gemeente subsidie verstrekte en daarom niet in het stichtingsbestuur zou kunnen zitten. Ik heb al eerder geschreven dat dit volkomen onzin is en dat het college met dit uittreden zich weer terugtrekt uit de samenleving.

De gemeenteraad accepteert blijkbaar deze wijze van besturen waarbij het college of blindelings vertrouwen heeft in het ambtelijk apparaat ofwel zich door het ambtelijk apparaat laat sturen. Daarmee wordt mijn standpunt, dat als je ambtelijke apparaten van gemeenten samenvoegt het voortbestaan van zelfstandige gemeenteraden en colleges zinloos is, versterkt.