Dit was dus de laatste werkvergadering van deze
raad. De vraag ligt dan worden gesteld
of dit een succesrijke periode kan worden genoemd. Misschien is het adagium “eind goed, al goed” van
toepassing.
IK bespreek daarom de agenda in omgekeerde volgorde. Dan
ziet u snel of het einde echt goed was. Het bepalen of dat voldoende is om de
hele raadsperiode tot een succes te verklaren laat ik aan u over.
Omdat ik wel eens
commentaar krijg dat mijn verhalen zo lang zijn en dat nu toch ook weer dreigt
maak ik van ieder agendapunt een afzonderlijk artikel. Aangezien in een weblog
de nieuwe artikelen bovenaan worden geplaatst krijgt een latere lezer alles
weer in de goede volgorde. Zo zie je maar weer dat hoe gek je ook doet, alles
uiteindelijk weer op zijn pootjes terecht komt.
De oorspronkelijke agenda was nogal door elkaar
gehusseld. Ik gebruik de volgorde en nummering zoals op de geluidsopname. Dat
levert al direct een complicatie op.
Agendapunt 22d
Motie over het project snippergroen
Deze motie van fractie Stoffer hoorde bij Agendapunt
22 Interpellatiedebat “Snippergroen” dat was aangevraagd door Keerpunt
2010. De splitsing was een truc om schorsing om te kopiëren te vermijden. Ik
bespreek dit maar in de logische volgorde. Dat wordt een verhaal dat –wat
verder uitgewerkt- uitstekend als Boekenweekgeschenk zou kunnen dienen.
Voorgeschiedenis
Project “snippergroen”, beter operatie “snippergroen”
gaat over een oud en bekend probleem dat in vele gemeenten voorkomt en in Grave
al meermalen aan de orde is geweest.
Dat kleine stukjes gemeentegrond door aanwonenden worden
onderhouden alsof het een deel van hun tuin is kan worden beschouwd als een
vorm van landjepik of als een voorbeeld van een win-win situatie. Er is voor de
gemeente natuurlijk wel een “aandachtspunt”. Door de zaak op zijn beloop te
laten bestaat de kans dat de grond door verjaring eigendom van de gebruikers
wordt. Dat in combinatie met chronisch geldgebrek bij de gemeente is op gezette
tijden dan aanleiding voor de gemeente om contact op te nemen met de gebruikers
van die snippers groen.
Alsnog verkopen van de grond aan de gebruikers is voor de
gemeente de meest afdoende aanpak. Huur, eventueel symbolisch, betalen kan ook.
Het andere uiterste is dat de gemeente de grond terugneemt en zelf gaat
onderhouden, maar dat middel is meestal erger dan de kwaal. Voor verkopen en zelfs verhuren is wel de
medewerking van de gebruikers nodig. Maar wat voor voordeel hebben die bij
aankoop?
Waardevermeerdering van het huis? Dat geldt alleen voor
huiseigenaars en in de huidige woningmarkt is het maar de vraag of je die
investering terugverdient. Bovendien moet je het geld wel hebben. Kortom een
complexe situatie die voor iedereen weer anders ligt en waar uiteindelijk
tussen de partijen overeenstemming moet worden bereikt. Dat vereist een
zorgvuldige aanpak.
In niet alle gevallen zal die overeenstemming kunnen
worden bereikt en dan rest niets dan de bestaande situatie op een of andere
wijze handhaven. In ieder geval is dan de verjaring weer een tijdje gestopt. Zo
is het in het verleden een aantal malen gegaan.
Deze keer ging het anders.
Een inspreker tijdens de commissievergadering deelde mee
dat de aanpak van de gemeente bestond uit een brief waar de betrokkenen met een
soort ultimatum werd voorgehouden. Men kon
de grond kopen of de boel opruimen en de grond weer aan de gemeente
laten. Er was ook een informatiebijeenkomst in Gassel. Volgens de inspreker
hielp die bijeenkomst niet bepaald om bij de betrokkenen begrip voor het
gemeentestandpunt op te wekken. Van de bijeenkomst is geen verslag gemaakt en
dus zijn er twee versies van het
overleg: een negatieve zoals door de inspreker verwoord en een positieve van
gemeentezijde.
Het interpellatiedebat
Alles bijeen voor Keerpunt 2010 aanleiding een
interpellatiedebat aan te vragen en dat werd als agendapunt 22 voor deze
raadsvergadering geagendeerd. Als gevolg van de omvangrijke agenda kwam dit
agendapunt niet op de oorspronkelijke datum 18 februari aan de beurt maar op 25
februari. De direct betrokken wethouder bleek door familieomstandigheden
verhinderd. Dat was voor de indiener van het interpellatiedebat reden om op
zijn site mee te delen dat het interpellatiedebat niet zou doorgaan omdat
andere collegeleden niet in staat waren het debat over te nemen. De vragen
zouden schriftelijk worden beantwoord. Hij gaf belangstellenden voor juist dit
punt het advies de vergadering daarom maar niet te bezoeken. Alsof de rest van
de agenda niet van belang zou zijn.
Toen de voorzitter dit bij de heropening op 25 februari
dit meedeelde kreeg hij direct de wind van voren. Allereerst was de agenda al
een week eerder definitief door de raad vastgesteld en die kon je dus niet zo
maar veranderen. De fractiegenoot van Jacques Leurs, Nel Schuts vond ook de
argumentering van de onmogelijkheid voor andere collegeleden om het debat te
voeren wat mager en dus bleef het agendapunt op de agenda staan.
Het debat begon met een langdurige gekrakeel (anders kan
ik het niet noemen) of de raad zich niet zelf de problemen had uitgelokt. Als
de raad dit punt perse in deze raad had willen behandelen had men dit punt bij
het vaststellen van de agenda maar naar voren moeten. Dan had men het risico
niet gelopen dat de meest betrokken wethouder bij het vervolg niet aanwezig zou
zijn. Als tegenargument werd aangevoerd
dat het toch vreemd zou zijn dat het college zich niet gezamenlijk zou hebben
voorbereid voor behandeling op 18 februari en dat overname dus zeer wel
mogelijk moest zijn. Diverse partijen waren op het idee gekomen dat opschorten
van de procedure tot er een echt debat in de raad had plaatsgevonden in de
gegeven omstandigheden het best zou zijn. Wethouder Adams, die ook om zijn
mening werd gevraagd, vond dat niet nodig want volgens de informatie die hij
had gekregen bestond er veel instemming met de aanpak door de gemeente en was
de informatieavond prima verlopen. Er waren maar enkele mensen die er moeite
mee hadden. Dat veroorzaakte hilariteit op de publieke tribune bij degenen die
de raad van Jacques Leurs om maar niet te komen hadden genegeerd. Ook in de
gemeenteraad was een getuige die tijdens het biljarten in de Viersprong
duidelijk signalen van ontevredenheid had ontvangen.
Om het college tot een time-out te bewegen zou een motie
van de raad nodig zijn en dan zou het college wel zien wat ze met de motie
zouden doen. En dus werd de motie aangekondigd maar tot na de pauze verschoven
zodat er geen schorsing nodig zou zijn om de motie op te stellen en te
verspreiden.
Behandeling van de motie
Er werd begonnen met de voortzetting van een discussie
tussen de voorzitter en de heer Reijnen waarmee een deel van de raad zich “bij
interruptie” bemoeide. Voor het publiek was er geen touw aan vast te knopen.
Voor de voorzitter was “de vraag helder”. Ogenschijnlijk ging het over het
bestemmingsplan centrum en de scheepswerf maar in feite over het uit de school
klappen uit de presidiumvergadering en dat mag niet. Vervolgens werd de
discussie afgekapt.
Tussenopmerking:
Het presidium fungeert ook als agendacommissie en die vergadert in het
openbaar. Als er uit de school is geklapt over de raadsagenda –en dat lijkt mij
niet onwaarschijnlijk- dan was dat niet tegen de regels.
Voordat Mevrouw Schuts de tekst van de motie had kunnen
voorlezen ontstond alweer “bij interruptie” een discussie over de geestelijke
eigenaar van de motie. Iedereen wilde graag de motie ondertekenen. Dan zou het
laatste besluit van deze raad eenstemmig zijn en dat zou toch prachtig zijn. Over
de inhoud werd alleen opgemerkt dat die ongelukkig was geformuleerd (zie vorig
verhaal). De inhoud was duidelijk: “pas op de plaats”. Zelfs over de vraag of
er gestemd moest worden ontstond nog rumoer. De voorzitter kreeg het voor
elkaar dat er bij handopsteken werd gestemd. Aangezien iedereen zijn hand
opstak zag het er juichend uit. Dat was toch een waardig slot van de laatste
werkvergadering van deze raad….vond de raad zelf.
Nawoord
De motie is weliswaar aangenomen maar de vraag is nog wel
of het college het verzoek tot opschorten van de acties zal honoreren. De heer
van Geest heeft nog gewezen op de duidelijke strekking maar ongelukkige
formulering van de motie. Strikt genomen bevat de motie geen enkel verzoek,
laat staan een opdracht. De raad gaat niet verder dan in de overweging te pleiten
voor opschorten en publiceren en meedelen daarvan. Het college vergadert pas 11
maart. Voor die tijd gebeurt er niets en gaat de zaak in ieder geval gewoon
door.
Ik vond het al vreemd dat het college al in mei het
project had gestart en dat de inspreker vertelde dat men begin dit jaar een
brief had gekregen. Wat was er in de tussentijd gebeurd? Het blijkt dat in
Escharen en Velp de operatie al veel eerder daadwerkelijk is gestart en dat een
minderheid zich bereid heeft verklaard te kopen. De overgrote meerderheid heeft
niet gereageerd en wacht gewoon af.”Blijf zitten waar je zit en verroer je niet”
was in de kindertijd al een goed advies.
In Grave West en Gassel heeft een klein aantal mensen
inmiddels een brief gekregen waarop binnen drie weken moest worden gereageerd. Ze worden voor de keus gesteld of kopen of
binnen drie maanden schoon opleveren. Gezien de dagtekening van de brief –hetgeen
iets anders is dan de datum van ontvangst- verloopt de termijn van reageren
voor de eerstvolgende B&W-vergadering. Te kort om een eventuele
financiering te regelen. Maar daar zou men volgens ambtelijke mededeling niet
zo zwaar aan hoeven tillen.
Overigens is het daadwerkelijk ontruimen nog niet zo
eenvoudig af te dwingen. De gemeente opereert niet als overheid, maar als
grondeigenaar. Toepassen van bestuursdwang kan dan niet. De gemeente moet daarvoor
een civielrechtelijke procedure volgen. Nu zal op die grond wel de bestemming “openbaar
groen” rusten en dat is iets anders dan erf of tuin” en dan kan handhaving van
het bestemmingsplan aan de orde komen. En dat is voor de gemeente al lang een
hoofdpijndossier.
De vraag of dit nu echt een succesrijk slot van een
raadsperiode kan worden genoemd beantwoord ik met “nee”, het is eerder de start
van een carnavalsperiode en dat is toch ook leuk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten