Direct na de vergadering plaatste ik een korte eerste reactie. De vergadering was beschamend. Vervolgens schreef ik eerst een wat uitgebreidere reactie en daarna nog wat over de diverse punten. Die volgorede is voor lezers en lezeressen die niet ieder uur kijken onlogisch. Vandaar dat ik de tekst van de algemene reactie nog even naar voren haal.
Het uitstel van de discussie over het AZC, bij nader inzien kaderstellend genoemd, was wel het dieptepunt. Dat uitstel was te voorspellen. Voor de vergadering was hier al op gewezen en halverwege de vergadering werd vanuit de raad ook het idee geopperd eens te kijken welke stukken doorgeschoven konden worden. Er werd toch stug doorgepraat en klok-tijd is blijkbaar heiliger dan kwali-teit. De AZC-discussie ging niet door. Je kon de mensen op de publieke tribune die speciaal voor dit punt waren gekomen, tot zelfs uit Breda, achteruit horen bidden. Jan de Rijk -die gebruik had gemaakt van het spreekrecht om de raad er op te wijzen dat er nog een brief lag van het interkerkelijk platform vluchtelingwerk waar in de notitie niet eens gewag van werd gemaakt- zit nu met het dilemma of hij a.s. dinsdag wanneer een nieuwe poging wordt gedaan weer kostbare tijd moet vragen om zijn oproep te herhalen. Het is niet de eerste keer dat dit gebeurt. De oorzaak is iedere keer hetzelfde. Een overvolle agenda met onvoldoend voorbereide punten en collegeleden. Ik heb het voordeel van deze vergaderwijze boven de vroeger commissies nooit gezien, maar nu durf ik te stellen dat het Graafse systeem van voorbereidende vergaderingen niet deugt. In een vorig artikel over de presentatieavond van 19 januari gaf ik aan dat ik het twee keer kort na elkaar houden van dezelfde presentatie tijdverspillen vind. Ik hoorde dat het argument is dat de raad eerder wenst te worden geïnformeerd dan de bevolking. Dat is nog te verdedigen als het om nieuwe en gevoelige informatie gaat, maar deze presentatie was niets meer (maar ook zeker niet minder) dan een voortzetting van al eerder gegeven informatie. De raad had zich heus niet achtergesteld hoeven voelen als men gewoon ook donderdag naar het Palazzo zou zijn gekomen en daar ook de bevolking had horen meepraten. Daarmee zou zo al een half uur zijn gewonnen en enkele mensen hadden zich vier uur kostbare reistijd kunnen besparen. (ik heb ooit een klok gezien die behalve de tijd ook de vergaderkosten aangaf en dat was wel effectief) Een gevolg van deze overladen agenda is nu dat van een aantal, zeg maar bijna alle, punten nog nadere informatie moet worden gegeven. Dat heeft weer als gevolg dat er in de besluitvormende vergadering een mengsel van informatie verstrekken en besluitvormen ontstaat en dat kost weer extra tijd. Daarbij komt dat er toch flink wat tijd zal moeten worden uitgetrokken voor het stellen van kaders voor het AZC. Is 22:30 uur echt zo heilig? Soms moet je van een aantal kwaden de minste kiezen. Toch zie ik nog wel andere mogelijkheden, maar die geef ik wel aan bij mijn commentaar op de afzonderlijke agendapunten. .
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten